Bir yerden sonra insan, veda etmeye alıştığını sanıyor. Oysa her veda, içimizde yeni bir boşluk açıyor. Sürgün bunu öğretiyor insana: Eksilmeyi, kaybolmayı, geride bırakmayı… Ve bugün, bir kayıp daha yaşıyoruz. Bağımsız, özgür ve nitelikli haberciliğe adanmış bir emeğin kapanışına tanıklık ediyoruz.
Gazete Duvar, yalnızca bir haber sitesi değildi. O, karanlıkta inatla yanan bir ışık, sesi kısılanlara nefes, hakikat peşinde yorulmadan yürüyenlerin ortak adresiydi. Bizim mahallemizdendi okur için. Güvenilir bir kaynak, gazeteciler için meslek onurunu koruyabilmenin mümkün olduğu özgün yerlerden biriydi. Kendi kaygılarıyla, kendi ölçütleriyle var olmayı başarabilmiş nadir mecralardan biriydi. Ve bugün, son tuğlası söküldü.
Sürgünde yaşarken, uzak düştüğünüz her şeyin kıymetini başka türlü anlarsınız. Mekânsal mesafeler, dil ve kültür farklılıkları, bir zamanlar doğal bir hak olarak gördüğünüz her şeyin aslında başka birer ayrıcalık olduğunu gösterir size. Memleketten kilometrelerce uzakta, başka bir coğrafyada, bir yabancı olarak hayata tutunmaya çalışırken, insan kendini en çok bildiği kelimelerin içinde yuva bulurken hisseder. İşte Gazete Duvar da bu yuvalardan biri oldu benim gibi pek çok insan için.
Yıllarca her gün takip ettim, elimden geldiğince katkı sunmaya çalıştım. Hem okur hem de gazeteci olarak, bu duvarın harcında emeği geçen herkese saygı duydum. Muhalif olmanın bile bir kalıba sıkıştırıldığı, en sert eleştirinin bile belirli sınırlar içinde tutulduğu bir medya düzeninde, Duvar’ın varlığı hepimize iyi geldi. Bazen bir analizde, bazen bir haberde, bazen bir söyleşide, susturulmaya çalışılan seslerin hâlâ yankılandığını görmek umut verdi.
Ancak bizler, bu umudun ne kadar kırılgan olduğunu da çok iyi biliyoruz. Türkiye’de bağımsız gazetecilik yapmak, hakikatin peşinden gitmek, görünmez kılınanın hikâyesine dokunmak her gün bir mayın tarlasında yürümeye benziyor. Sansür, baskı, ekonomik zorluklar, hukuki tehditler derken, sonunda mecralar birer birer eksiliyor. Biz bu filmi daha önce çok izledik. Kapatılan gazeteler, erişim engelleri, susturulan kalemler, hâlâ tutsak onlarca meslektaşımız, gözaltılar… Ve her defasında içimizde derin bir boşluk açılıyor, ince bir yara bırakıyor.
Duvar’ın kapanışı da böyle bir yara olacak. Sadece gazeteciliğin değil, bir okur olarak da kendi hayatımızın eksildiğini hissedeceğiz. Çünkü Duvar, yalnızca haber veren bir mecra değil, aynı zamanda bir bellekti. Bugünün çarpıtılmaya çalışılan gerçeklerini yarına taşıyan, unutturulmak istenenleri kayda geçiren bir hafızaydı.
Her veda, biraz da yarım kalmış bir hikâyedir aslında. Gazete Duvar, geride tamamlanmamış cümleler, anlatılamamış hikâyeler, sorulamamış sorular bırakıyor. Yazmak, anlatmak, sorgulamak başka biçimlerde devam eder. Tarih, susturulmak istenenlerin her seferinde başka bir yol bulduğunun kanıtlarıyla dolu.
Bugün veda ediyoruz, fakat unutmayacağız. Duvar’ı Duvar yapan, emeğiyle, alın teriyle, kalemiyle, vicdanıyla bu yapının harcına katkı sunan herkese sonsuz teşekkürler. Yazdıklarınız, anlattıklarınız, kayda geçirdiğiniz her kelime, unutulmayacak.